برگزاری اولین نشست تخصصی از سلسله هم اندیشی «بریل و نیازهای اطلاعاتی»

روایتی از موسیقی دان نابینایی که سازهایش قبل از خودش رفتند حسین عبدالملکیبه گزارش خبرگزاری خبرآنلاین حسین عبدالملکی در یادداشتی آورده است:اوایل دهه ۸۰ برای آموزش کامپیوتر به خانه یکی از مدرس‏‌های نابینا رفته بودم. در میانه آموزشمان که البته بیشترش را گپ زدن و صحبت کردن از هر دری تشکیل می‌داد؛ دوستم و به عبارتی همان مدرس، تماس تلفنی ده دقیقه‌ای داشت، فردی که آن طرف خط بود، چند سؤال درباره رایانه پرسید و البته طلب بازی کامپیوتری نابینایی کرد؛ که قرار شد به شکل هایپرترمینال برایش فرستاده شود البته بعد از پایان به اصطلاح جلسه آموزش من. بعد از پایان تلفن، دوستم گفت فردی است ۶۰ ساله و بسیار درست و حسابی، موسیقی‌دان است، اهل اراک، ساکن تهران و درس‌خوانده دانمارک در حوزه موسیقی. استاد کوک پیانو و ساز اصلی‌اش نیز ویولن است و...این آغازین پرده از آشنایی من با مرحوم استاد نصراله شیرین‌آبادی فراهانی بود و هیچ‌وقت فکرش را نمی‌کردم که ۱۳، ۱۴ سال بعد، این آشنایی ابعاد بسیار متنوع دیگری نیز پیدا کند. فردی که همین چند روز پیش در تقریباً ۸۰ سالگی به درود حیات گفت و رفت. جزء چند دانش‌آموز اولین مدرسه رسمی نابینایان در تهران (کانون آموزش و تربیت) در منطقه «انبار گندم» بود؛ مدرسه‌ای که هرچند عمر آموزشی‌اش کوتاه بود و شاگردانش اندک، اما عجین شدن آموزش بریل و درس‌های معمولی با موسیقی آن هم با تدریس اساتید بزرگی چون «علینقی وزیری، سیمین آقارضی و...» پایه‌ای شد برای طلوع موسیقی‌دانانی بزرگ و نوازندگانی چیره‌دست در میان نابینایان.برگردیم سر حرف اصلی خودمان، از همان اوایل دهه ۸۰، دیگر چیزی از نصراله شیرین‌آبادی نشنیدم و اگر هم چیزی بوده، قطعاً به حدی جسته‌گریخته بوده که جایی را در ذهنم اشغال نکرده است برگزاری اولین نشست تخصصی از سلسله هم اندیشی «بریل و نیازهای اطلاعاتی»...